Adaś

Dużo mniej niż zwykle, bo tyle udało nam się wynegocjować. Chociaż masterami negocjacji nie jesteśmy. Adaś ma jakąś historię, której nie znamy i pewnie na zawsze pozostanie dla nas tajemnicą. Miał kilku właścicieli i tych historii jego losów powstało kilka. Ale, jak już Ci wspominałam, żadni z nas marketingowcy i nie będę Ci tu sprzedawać wymyślonych, niesprawdzonych opowieści. Czasem jest tak, że ktoś do nas dzwoni i mówi, że pomoże i zrobi nawet zbiórkę, ale żebyśmy „poddramatyzowali”. Tylko po co? Kiedy słyszymy naprawdę mocne historie, to zawsze Wam je opowiadamy, bo chcemy, żebyście wiedzieli, jak mocne przeżycia mają za sobą te zwierzęta, którym chcemy pomóc. Ale czy takie historie, które kończą się w rzeźni, same w sobie nie są nieludzkie, niehumanitarne i wystarczająco dramatyczne, żeby nie musieć ich ubarwiać? Adaś nie dowidzi na jedno oko, tyle mogę Wam powiedzieć. Stoi u handlarza już parę miesięcy. Mówił, że chciał z nim zrobić coś innego, ale finalnie każdy klient orientował się, że Adaś nie dowidzi, i handlarz postanowił dać sobie spokój, bo za moment koszty utrzymania przerosną wartość konia.

Nie będzie żadnej petardy, afery, nikt się z nikim nie szarpał, nikt nikogo nie wyzywał, nie było policji, kamer ani awantury. Przez cały czas, jak tam byliśmy, Adaś stał i patrzył na nas w swojej ciszy. I właśnie tę ciszę chciałabym Ci dzisiaj przekazać. Bo czasem w niej wszystko jest ukryte i czasem to ona sprawia, że w oku kręci się łza. Nawet jeśli nie ma histerii i rozpaczy, to taka łza, którą pamiętasz potem przez resztę życia, bo masz wrażenie, że świat, w którym istniejesz, jest nie taki i nie o to Ci chodziło. I że w tym Twoim świecie dzieją się rzeczy, na które nie masz zgody, a już na pewno nie w taki sposób, w jaki odchodzą Adasie.

Adaś ma czas tylko dzisiaj. Musi zebrać dla siebie te 800 zł i dostać zadatek. Dlatego czytasz tę wiadomość, widzisz jego zdjęcie i dlatego od 5 rano zastanawiam się, jaki argument Ci dać, żebyś mógł w kilka minut zdecydować, czy dołączysz do pomocy dla niego. I wiesz co? Żadnego specjalnego nie znalazłam. Dlatego jestem tu z Adasiem tak po prostu. Chociaż kilka sekund wymieniłam z nim spojrzenie, a potem zdecydował, co z nim teraz będzie.