Lucjan

„O jaki on ładny! Jaki zgrabny”
Powiedziała córka do rodziców widząc Lucjana po raz pierwszy.
„Nie córeczko, tego nie” – odpowiedzieli.

I ta – na oko – 6 latka odeszła do następnego w kolejce, smutno mówiąc „pa, pa Lucjan”.
Rodzice parsknęli nieco i szeptali do siebie, że nie ma szans, co to za liche nogi, nawet mała na nim nie pojeździ. Daliśmy im odejść, nie pytaliśmy skąd są i co robią. Zresztą handlarze nie lubią, kiedy klienci rozmawiają ze sobą, bo jeszcze skomentują jego pracę, albo warunki w jakich trzyma zwierzęta. Nie przyjechaliśmy tutaj zresztą by zostać wygonieni, tylko żeby ktoś dostał szansę na życie.

Wyglądało jednak na to, że małżeństwo jak nie prowadzi agroturystykę, to są na tyle majętni, że chcieli by kuca lub konia dla rozrywki. Żeby sobie pojeździć dla zabawy, a może zabawiać gości.

Lucjan nie dostał od nich tej „szansy”. Czasami trudno wyważyć co jest lepsze – dostać taki dom, gdzie jesteś tylko zabawką czy faktycznie skończyć swoje życie. Zresztą… spotkaliśmy chyba ludzi, którzy za jakiś czas oddali, by Lucjana skąd go zabrali.
Biednemu Lucjanowi nie można odmówić uroku, ale powiedzieć, że to koń w pełni sił byłoby grubą przesadą. Pewnie dlatego jest gdzie jest.

Ciekawe ile razy usłyszał „pa, pa”, a ile razy „nie nadajesz się”, aż w końcu usłyszał – „to już koniec”. Tu gdzie jesteśmy standardowo wywózki są w czwartek, wtedy właśnie Lucjan zniknie z powierzchni ziemi. Mamy jednak szansę to zmienić, mamy jakieś 50-60 godzin na spisanie umowy kupna z zadatkiem. Może ktoś w końcu z uśmiechem powie do niego „Witaj Lucjanie!”, a ten pogalopuje do swoich, w bezpieczne miejsce.

Czy my mu to powiemy?
Proszę powiedz, że tak.