Zuza i maluch

Kwota potężna, ale historia też potężna. Tak bardzo związana z tym, co teraz się dzieje.

Idą wakacje, idzie lato — i mi czy Tobie pewnie kojarzy się to z urlopami. Jak niewłasny mój do tym, że cały świat jedzie wypoczywać na jakimś etapie tychże wakacji. Zwierzętom ten okres kojarzy się zupełnie inaczej. Zatłoczone ośrodki, przemaglowane terminarze. Słońce nie wróży nic dobrego, wróży ciężką pracę. Często ponad siłę, a po niej rychły koniec, bo sezon nie trwa długo.

Więc praca przez 2 miesiące, wobec tego, że zwierzaka trzeba utrzymywać przez kolejnych 10, często wydaje się właścicielom i gospodarzom bez sensu.

Zuza była trybikiem w dużym ośrodku. Była jednym z czołowych kucyków, ale nie ma tam długiej historii. Stały wszystkie ustawione rzędem, wyciągane jak maszyny na parę kółek. Chodziły od rana do nocy. Jej kariera w tym miejscu trwała trzy lata.

Nikt nie wie, jak to się stało, ale podobno wolontariusze się zagapili i wymieszali konie. Zuza okazała się źrebna po tym zamieszaniu. I nikt nie wiedział, co będzie dalej. Wiedział tylko właściciel ośrodka. Pracowała do ostatnich dni, do wyżrebienia. Ale gdy urodził się Źrebak, okazało się, że ona już tam nie pasuje.

Zbulwersowani rodzice podobno zażądali natychmiastowej eliminacji Zuzy. Źrebak wszystkim przeszkadzał i wszystkich drażnił. To nie taki ośrodek, gdzie przyjeżdżają miłośnicy i karmią marchewką. To produkcja. Odwoływane jazdy z powodu tego, że Zuza została Mamą, wszystkich drażniły. Rodzice nie chcieli słyszeć o tym, że za kilka tygodni wszystko w miarę wróci do normy.

Tak naciskali na gospodarza, że ten w końcu zdecydował się wymienić Zuzę. Ponieważ teraz latem nikt nie chce Mamy Kucki bez pochodzenia, ze Źrebakiem również bez pochodzenia, to jedyne miejsce, gdzie Zuza mogła trafić, była rzeźnia.

I tak oto Zuza staje dzisiaj przed Tobą, wyrzucona z wielkiej korporacji — bo choć „korporacja” odnosi się do ludzi, to mi się to właśnie z tym kojarzy. Są miejsca na świecie, gdzie Matki z Dziećmi są hołubione, ale tutaj, kiedy chodzi o biznes, to wszystko nie ma kompletnie znaczenia.

Załadowali Zuzę przy rodzicach. Handlarz mówi, że Dzieci nawet nie płakały, tylko pytały rodziców, kiedy przyjedzie inny kucyk. Zuza szła ze zwieszoną głową, a za nią dreptał Maluch. Miał dopiero dwa dni. Ledwo panował nad nogami. Przewracał się w panice, żeby nadążyć za maminym ogonem.

Nikt się nawet nie obejrzał, nikt nie zaprotestował. Za parę godzin przyjechał nowy kucyk. O Zuzie wszyscy zapomnieli.

Dzisiaj musimy zebrać 3 000 zł, żeby zapłacić za datek, za Zuzę i jej Maleństwo. Mamy na to tylko trzy dni. Kwota jest potężna, tak jak ta cała historia. Bo to historia niezwyczajna i niecodzienna. To historia, jaka dzieje się w całej Polsce. I nie tylko w Polsce. Zawsze, gdy przychodzi sezon turystyczny.

Wszystkie konie, które nie pasują, są z tego rynku usuwane. I nie da się wmówić, że idą na zielone pastwiska. Niewielki procent z nich tam trafia. A pewnie i mniej.

Staramy się dowiedzieć o nazwie ośrodka, z którego pochodzi Zuza. I obiecujemy Wam, że nie odpuścimy. Nie odpuścimy ani rodzicom, którzy tak Zuzę potraktowali, ani nie odpuścimy ośrodkowi — bo nie ma w nas przyzwolenia na takie zachowania.

Tyle organizacji w Polsce i tyle programów, które mówią o odpowiedzialnej opiece nad zwierzętami. Tyle kampanii informacyjnych. Nie po to, żeby potem wraz z Dziećmi ładować Matkę z Maluchem na ubój.

Gotujemy się w Centaurusie od rana. Nie wiem jeszcze, co zrobimy, ale zrobimy na pewno. Znajdziemy sposób, żeby nagłaśniać takie sytuacje i takie ośrodki. I żeby świadomi ludzie nie korzystali z ich usług.

Ale póki co musimy być tu i teraz — i zebrać 3 000 na Zuzę, która dawno zarobiła wielokrotnie.
To po prostu nie fair.

Pamiętaj, że liczy się każda wiadomość puszczona w świat. Każdy sygnał o Zuzie i jej Maluchu. I liczy się każdy grosz, dosłownie. Bo nikt nie wpłaca nam miliona. To te grosze pomnożone przez liczbę ludzi, których to wszystko obchodzi i w których nie ma zgody na takie traktowanie zwierząt — to to zazwyczaj działa.

Dobrze, że jesteś dzisiaj. Ale nie mamy wyjścia. Mamy czas do wtorku wieczór i ani chwili dłużej.