Pumi

Nazwaliśmy go Pumi. Pumi, bo trochę przypominał pumę na tych zdjęciach i w zachowaniu. Może też dlatego, że wychowany był w dzikości i okazało się, że kiedy świat go skrzywdził, to nagle tego człowieka jednak potrzebował.

Często wydaje nam się, że dzikie koty poradzą sobie same. Tu, w Polsce, otwieramy im piwnice, ale nie wszędzie tak jest. Nie wszędzie są organizacje, nie wszędzie są kociarze i nie wszędzie są… miejsca, gdzie takie koty trafiają.

Tam, gdzie żyje Pumi, takiego miejsca nie ma.

Pumi nie jest starym kotem, ale już zdążył doświadczyć więcej niż niejeden koci senior. Leżał tak przy chodniku na ulicy i cierpiał. Cierpiał, a nawet umierał. I nikt się po niego nie schylił.

Pumi też nie umiał prosić, a może po prostu nie był już w stanie się nigdzie doczołgać. Albo nie wierzył w człowieka.

Jednak w całym tym tłumie znalazł się jeden człowiek, który zgarnął Pumiego z ulicy, bo to on uwierzył w niego. Uwierzył, że Pumi sobie poradzi. I że trzeba dać mu wiarę.

To jest coś, czego często tym zwierzętom brakuje. Naszej wiary, że ich istnienie tutaj ma sens.

Stawiam dzisiaj Pumiego przed Tobą. Bo to Ty musisz w niego uwierzyć.

Pumi potrzebuje pieniędzy na leczenie, wizyty kontrolne, rehabilitację, a przede wszystkim — na wstępie — na pełną diagnostykę.

Bez Ciebie to kocie nieszczęście nie ma szans stać się kocim szczęściem.

Jesteś dla niego wszystkim. Wiesz?

Dlatego, jeśli tylko możesz pomóc i dołączyć dzisiaj do akcji dla Pumiego, to on będzie Ci ogromnie wdzięczny — a my wraz z nim.