Lola

Słuchajcie, dzisiaj jest wielka akcja dla Loli. Wielka dlatego, że Lola jest mała i potrzebuje wielkich rzeczy. Do tego Lola nie widzi na jedno oko w ogóle. I podobno straciła je z własnej winy.

Nie wiem, czy wiesz, co się kryje pod hasłem „z własnej winy”. Otóż z własnej winy – gdy gospodarz ładował ją na siłę, kupując ją na jakimś targu – ona nabiła się na jakąś żerdź i straciła oko. No przecież nie powinna się tak szarpać, to wtedy nie byłaby winna utracie wzroku.

Tak czy siak, czyja by to wina nie była – choć wedle handlarza jest to zawsze wina konia – to Lola po prostu na jedno oko nie widzi w ogóle, a na drugie widzi bardzo słabo.

Stoi tu cała przerażona i trzęsie się dzisiaj. Wsadza mi czasem chrapy w obiektyw, ale to chyba nie dlatego, że się mnie nie boi, tylko dlatego, że po prostu mnie nie widzi i idzie trochę na oślep.

Dopóki widziała na jedno oko, to pracowała na jakichś lokalnych festynach nad jeziorem, tam, gdzie przyszło jej żyć. Ale to się skończyło, bo zaczęła tracić wzrok w drugim oku – i tym samym wydała na siebie wyrok.

Dzisiaj Lola stoi w skupie koni u handlarza i miała rano wyjeżdżać. Dotarliśmy chwilę przed jej odbiorem i ubłagaliśmy handlarza o parę godzin, że damy zadatek, a chwilę później całą kwotę.

W tej chwili zbieramy jeszcze 2500 złotych do połowy kwietnia.

To jednak mnóstwo kasy. Jak jej nie będziemy mieć, to już nikt nie będzie z nami rozmawiał i załadują niewidomą Lolę siłą na samochód i zabiorą tam, gdzie i tak niewiele zobaczy. Może na szczęście, bo przecież zwierzęta są mądre i doskonale widzą śmierć kilka kroków przed nimi. Potem jeden cios – i Loli nie będzie.

Ale my mamy miejsce. I mamy jeszcze garść czasu, żeby się nią zająć i żeby ostatnie lata swego kucykowego życia przeżyła u nas, na Zwierzęcym Folwarku, w godności. Tylko że bez ciebie to się nie wydarzy. Po prostu – dzisiaj jest też Loli potrzebna jak nigdy.