Lakuś

Lakuś miał być prezentem ślubnym dla Pani Wioletty, ukochanej Pana Tomasza.

Pan Tomasz mówi, że zawsze wiedział, że jego przyszła żona, marzyła o własnym koniu, ale mieszkają w mieście i, chociaż mieszkają na ekskluzywnym osiedlu, to nie ma tam stajni. Oboje nie mają też za bardzo pomysłu, jak zorganizować swoje życie z koniem.

Postanowił więc kupić kucyka, bo myślał, że będzie mógł go trzymać gdzieś na trawniku przy bloku. Okazało się jednak, że zarząd osiedla nie wyraził na to zgody. Pan Tomasz kucyka już kupił i z nim został.

Zadzwonił do nas i powiedział, że oczywiście stać by go było bez problemu na hotel dla małego, karego Lakusia, ale tak naprawdę to trochę się rozmyślił, bo same problemy z tymi zwierzętami.

Finał był taki, że gdy handlarz przywiózł małego Lakusia, Pan Tomasz zapłacił jedynie za paliwo. Smutne jest to, że Lakusia chcieli kupić inni ludzie, ale Pan Tomasz zaoferował większą stawkę i tamci kupili już innego kucyka.

Handlarz rozkłada ręce i mówi, że to nie jego wina. A Pan Tomasz śmieje się, że chyba kupi żonie Mercedesa, bo Mercedesa może zaparkować na osiedlu.

Nie śmieje się tylko Lakuś, który został z niczym. Mógł mieć dom, ale przez bezmyślność pójdzie na rzeź, bo tu, gdzie stoi, to typowy handlarz i rzadko trafia się jakiś klient.

Lakuś patrzy swoimi wielkimi, czarnymi ślepiami w nasz obiektyw i nieśmiało pyta, czy może jechać z nami. A cóż ja mogę mu powiedzieć? Ja tu o niczym nie decyduję. Tak naprawdę bez Ciebie nie mam żadnej mocy.

Aby mógł z nami jechać, musimy zebrać 4 800 zł do 24 kwietnia.

Zabierzemy go?