Gabryś

Gabryś urodził się na polskiej wsi. Od początku był słaby, chorowity. Handlarz mówi, że trafił do niego już 3 razy. Przerzucany z rąk do rąk, zawsze niechciany, zawsze niepotrzebny. Taki włóczęga. Nigdy wcześniej go tu nie spotkałam, więc musiało to być na przestrzeni lat.

Dzisiaj jest tu znowu. Nie jest już młody. Jest też kulawy, hardy, nieufny. Nic nie umie. Nie podchodzi do ludzi. Dla handlarza to koń “do niczego”. Dla człowieka, który mierzy życie zwierząt użytecznością – Gabryś nie istnieje.

Był ktoś, kto chciał go zabrać. Darczyńca, Pan Grzegorz. Prawie się zdecydował. Ale Gabryś nie spełnił oczekiwań. Nie dał się pogłaskać, wyszczerzył zęby. Pan Grzegorz zrezygnował. Stwierdził, że bez problemu znajdzie posłusznego kuca dla swoich dzieci. Kuca, który stanie się maskotką. Gabryś się do tego nie nadaje.

I tak znowu został sam.

Aż my trafiliśmy na niego. I teraz Ty. Spojrzeliśmy mu w te jego ślepia. Wielkie, pełne lęku. Handlarz kilka razy strzelił batem, ustawił do pionu. Nie mogliśmy nic powiedzieć – wiedzieliśmy, że wyrzuci nas za bramę. I że nic by mu za to nie groziło. Na zawodach jeździeckich też okładają konie batem. Na wyścigach. Na treningach. Przy dzieciach, przy dorosłych. A potem się mówi, że to normalne.

Ale Gabryś nie chce być normalny. Nie chce być maskotką. Nie chce nikomu służyć. Nie musi. Woli umrzeć. Bo to taki wybór.

Dziś proszę Cię o życie dla niego.

Może kiedyś przyjedziesz do naszego rezerwatu. Może nawet do Ciebie nie podejdzie. Ale zobaczy Cię z daleka. I jeśli masz dobry wzrok, dostrzeżesz w jego oczach ogromną wdzięczność.

Nawet jeśli cały on będzie “bezużyteczny”.

U nas nie musi być nikomu potrzebny. Może po prostu być.

Musimy zebrać 4700 zł do 24 kwietnia. Pomożesz?