Olaf

Nie patrz tak, bo mi wstyd.

Zgodnie z ustawą, odczuwam cierpienie. Bez ustawy też je odczuwałem, tylko jakby nikt tego nie zatwierdził. Serio.

A ja piszę dziś bardzo serio.

Wstyd mi, bo stałem się wrakiem kucyka. Stoję tu na moich krzywych nóżkach, brudny i z jakimś starym sznurem na pysku i mam żebrać o życie.

Moje nędzne ciało wystawili więc dziś do zdjęć. Nie miałem nic a nic do powiedzenia. Zapierałem się kopytkami. Nie chciałem, żebyś na to patrzył. Na mnie.

Wybacz. Nie dał mi mój Pan wyboru. Przyszli jacyś ludzie i ze łzami w oczach mówili, że wrzucą te moje zdjęcia w obieg, do świata. I że na pewno kogoś poruszy moja historia.

Ale ja nie mam historii. Ustawa nie mówi, że muszę mieć, żeby uznać, że jestem zdolny do odczuwania cierpienia. No to nie mam. Po prostu żyłem i przeżyłem najlepsze wiosny i zimy.

A te nadchodzącą wiosnę chcą mi odebrać. Zimy już nigdy nie zobaczę.

Nie patrz tak. Bo chciałbym do końca zapamiętać wzrok ludzi, którzy się mną zachwycali i wrzucali moje fotografie w pamiątki z wakacji.

Nie chcę widzieć w Twoich oczach litości, ani wzgardy.

Jestem Olaf. Olaf, dzielny kucyk.

I takim chcę żebyś mnie zapamiętał, gdy jutro będę kroczył wąskim korytarzem.