Tosia

Napełnisz świnkę?
Złotówką. Może dwoma.
Nie wrzucaj miliona.
Tosia tyle nie potrzebuje.
Do poniedziałku wieczór.
Zwierzęta w ogóle wiele nie potrzebują.

Ludzie często mają inaczej.
Ktoś kiedyś pięknie powiedział, że „przychodzimy z niczym, odchodzimy z niczym – a w między czasie kłócimy się o wszystko”.

Tosia, zwierzak, nie ma nic.
Stoi w swojej oborze. Ma wybite okienko, stary brudny sznur i żadnej nadziei na jutro.

Rodziła. Rodziła całe życie. Była królową festynów. I królową obory.

Woziła mały wóz, i stała wpatrzona w swoją brudną ścianę. I tak mijały jej dni, miesiące, a w końcu lata. Tak minęło jej Tosiowe życie i przyszły siwe skronie i wygięte nogi.

Na koniec nie było żadnych podziękowań. Gospodarz znalazł ją leżącą. Wszedł, pchnął butem starą kuckę, nie wstała. Zrobiła sobie wyrok.

Zadzwonił po starego żuka. Wziął garść banknotów. Odwrócił się i poszedł. Handlarz zarzucił linę na głowę starej Tosi i wyciągnął ją na świat.

Na krótko. Trochę wiatru, trochę słońca zimowego. I huk trapu.

I dziś dajemy Tosi świnkę. Bo nie ma swojej. I dziś Tosia wlepia ślepka w obiektyw – i błaga Cię o tę złotówkę, żebyś brzdęknął do świnki.

Ona i tak odejdzie z niczym. Ale jeszcze nie dziś. Daj jej ostatni oddech gdy nadejdzie jej czas. Pod jakimś rozłożystym drzewem, na Zwierzęcym Folwarku Centaurusa, wśród innych koni, które znalazły tu swoje miejsce na ziemi.