Pako

Pako jest taki nasz nasz.
Z polskiej, zapadłej wsi.
Nie tej pięknej.
Z pseudo hodowli która hoduje takie Pako ile wlezie i sprzedaje.
Wszystko w majestacie prawa.
Bo wystarczy sobie zrobić rejestrację takiej hodowli – i już nie jest się pseudo.

Pako nie jest sam.
Ma rodzeństwo.
Jest ich troje. Było pięcioro. Reszta nie żyje.

On jest największy. Dlatego wgramolił się na to zdjęcie. Za siebie, i rodzeństwo.

Matka Pako to matka, która całe życie rodziła.
Pako i jego rodzeństwo to ostatni miot. Nikt już matki nie chce.

Maluchy są zarobaczone do granic, albo bardziej. Musimy je w pełni zdiagnozować, a sam Pako ma przepuklinę, którą muszą obejrzeć weterynarze i ewentualnie zdecydować o operacji.

I ja dzisiaj chciałam prosić Was o życie dla nich, o weterynarza, o kilka puszek dobrej karmy.

Te trzy wiejskie pączuchy nie mają papierów ani nikogo, kogo by obchodziły. Słaby start, nie?

Żeby je zabrać na diagnostykę, leczenie, żeby mogły wydreptać sobie tymi mdłymi łapkami lepsze życie niż miała ich matka – dziś potrzebują Ciebie.

Pako wtula się dziś w nas, jakby chciał schować się przed całym światem. Jego mokry nos to trafia w dłoń Emilio, to pod jego kurtkę. Jakby szukał jak trafić w Ciebie. Bo w milionie spraw trudno zauważyć ciepły, szczenięcy nochalek, którego los zależy totalnie i absolutnie od tego, co Ty zrobisz dziś.

PS. Szczeniaki nie idą na ubój, wiadomo. Ale bardzo pilnie muszą trafić na klinikę. Prosimy, pomóżcie. Będziemy im potem szukać domów – ich mama to owczarek środkowo azjatycki. Czyli trzeba wziąć pod uwagę, że właściciele tych słodkich, małych nosków będą ważyć po 70-80 kilogramów.

Jeśli możesz pomóc – prosimy, nie wahaj się dzisiaj.

Jeśli chciałbyś adoptować ich mamę, wspaniałą i dzielną, bardzo łagodną do ludzi – również skontaktuj się z nami.

Ale póki co skoncentrujmy się na maluchach. Potrzebują Cię pilnie w tej walce o zdrowie.