Admirał

Chociaż tu żadnego Tesco w okolicy. Istna dzicz.

Mróz straszny. Szron na trawach i polach. Mój termos nawet długo nie wytrzyma.

Minuta. Dwie minuty.
Handlarz domyka trap.
Admirał wali kopytami.

Podchodzę bliżej. Niepewnie, bo tam pięciu rosłych drabów się wspina na samochód.

Zdziwieni nas zauważają. Umówiliśmy się na rano. Spóźniliśmy się. Rano na wsi jest przed kurami.

„Panienka sobie zaspała, co? A my wciągnęliśmy to bydlę. Wyjmę ale pieniądze dajecie. Jak nie to jadę go przemielić” rzuca rumiany mężczyzna w czarnych gumowcach.
Kompletnie bez emocji.

1333 zł.
Mężczyzna się śmieje, że da nam upust, bo Admirał to kawał gnoja.

Gwoli wyjaśnienia. On go nie tak nazwał. To ja. Tu nikt nie operuje imionami.

Patrzę. Mierzę wzrokiem. Ma jakieś 130 cm. Stoi skulony w rogu samochodu i łypie okiem. Nie wiem jak go ładowali, ale widzę jak się trzęsie i wbija w ścianę. To opowiada poranne podboje tych drabów – gdyby kucyki ze stresu masowo padały na serce, Admirał już by tu leżał.

Robię kilka zdjęć.
Więcej nie chcę, bo słyszę z 2 metrów jak serce mu wali.

George Orwell napisał kiedyś, że człowiek jest jedynym stworzeniem, które konsumuje bez produkcji. Nie daje mleka, nie znosi jaj, jest za słaby, żeby ciągnąć pług, nie potrafi biec na tyle szybko, żeby złapać króliki. A jednak jest królem wszystkich zwierząt.

Rozglądam się pod podwórzu oblanym mrozem. Sami królowie.

Stoją, palą fajki, gaworzą w swoich ubłoconych gumowcach i wielkich czapach. Większość nim zjadła, już uchyliła trunku. To nie pracująca wieś. Oni żyją tylko z handlu zwierzętami. Mogą sobie pozwolić.

To wracamy do tematu Tesco.
Dziś jest promocja na przerażonego Admirała.
Taki drugi w roku szkolnym Black Friday.
1333 zł musimy dać.
Jak się domyślasz, końcówkę mamy.

By królowie nie wywieźli go dziś, musimy dać zaliczkę.

Staniesz dziś w jego imieniu i rozbijesz to towarzystwo?

Tylko włóż ciepłe buty i czapę, trochę tu razem postoimy.

Ale obiecuję Ci, że warto.
Gdy uchylisz trap i wsłuchasz się w tę ciszę, usłyszysz rytmiczne bicie serca małego kucyka i pierwszy raz usłyszysz jak bije serce w rytmie nadziei.

Ale gdybyś miał pokusę popatrzenia mu w oczy – odpuść sobie.

Bo jeśli się dziś nie uda, nie zapomnisz tego spojrzenia do końca życia.