Gabrysia

Chciałabym, żebyś poznał dzisiaj Gabrysię. Gabrysię prosto z lasu. Gabrysię prosto od pługa. Gabrysię, ukochaną klacz małej dziewczynki. Gabrysię matkę. Gabrysię królową festynów. Gabrysię, która co lato dreptała wkoło jeziora z dziećmi na grzbiecie podczas zajęć organizowanych na koloniach i obozach.

Gdy dzieci przyjadą tego lata nad swoje jezioro, nie zastaną już Gabrysi. Mała dziewczynka kilka dni temu nie znalazła swojego konia w stajence. Wszystkie źrebaki potężnej Gabrysi dawno wyjechały na ubój. A i nikt inny o Gabrysi już nie myśli, nie pamięta. Taki jest los starych koni w Polsce, ale nie tylko w Polsce. Również na świecie, chociaż, obserwując to, co dzieje się na świecie, widzimy odmienne cierpienia. Jednak ono samo w sobie cierpieniem pozostaje. Czy to spowodowane głodem, brakiem wody i znęcaniem się oraz liczbą turystów jak w Egipcie, czy katorżniczą pracą w sporcie, o czym się nie mówi i to dzieje się w wielu krajach Europy. Czy włączenie w wielki biznes wyścigów konnych, który dla nas z Centaurusa jest rzeźnią samą w sobie, tylko ładniej wygląda.

Gabrysia idzie na swoją rzeź. Stoi dziś u handlarza pod Warszawą przy głównej trasie, gdzie wszyscy za chwilę będą pędzić na święta. I będzie tu stała, gdy petardy polecą w niebo. I będzie tu stała, gdy wszyscy będą uzupełniali listę noworocznych zobowiązań wobec siebie samych. I wiemy, jak bardzo skracają się one z każdym miesiącem, jak wiele rzeczy wydaje się coraz mniej istotnych i giną w zgiełku codzienności.

Gabrysia miałaby tylko jedno zobowiązanie, o którym by nam pewnie powiedziała – że będzie pracować dalej. Nie jest chora, nie jest niepełnosprawna, jest po prostu stara. Nie wiem, co rodzice czy dziadkowie powiedzieli małej dziewczynce, do której tak naprawdę koń należał, bo został jej podarowany na urodziny kilka lat wstecz. Być może kupili jej innego konia, bo nie wiedzą, jak bardzo dzieci potrafią się przywiązywać. A być może nie zwrócili uwagi na uczucia tej małej.

Gabrysia też mi tego nie powie. Stoi, nerwowo wali nogami o ziemię i jednocześnie niczego nie oczekuje. Jest gotowa umrzeć albo iść dzisiaj ze mną. Po prostu chciałabym, żeby stało się to, co stać się musi. Cokolwiek to będzie, bo oczekiwanie jest najgorsze. A oczekiwanie na śmierć to już coś, czego nie umiem sobie wyobrazić. Chciałabym dzisiaj prosić o pomoc dla niej.