Boguś

Boguś miał słabe życie.
Słabe życie, słaba śmierć, jak śpiewały Wilki..

„Przejdź!
Stój!
Ty durny koniu!” wrzeszczy handlarz zagłuszając jesienne wiatry Podhala.

Wyglądam przez drzwi, nad górami wiją się szare chmury, chłodne mleczne mgły chronią tajemniczo szczyty, a ten zagłuszony wiatr wpada majestatycznie do obory aby rzucić okiem na Bogusia. Bogusia konia gór.

Który nigdy gór nie widział..

Urodził się w tej oborze.
Jest dzieciakiem.
Choć swoje waży.

Kręci się, wierci i walczy o każdy centymetr – pewnie nie wie, że choćby wywalczył całą stodołę, jutrzejszej nocy będzie „po herbacie”.

Urodził się tu, wśród tych szczytów. Tu dorastał i tu żegnał braci i mamę. Bo, choć to „tylko koń” to rodzinę miał, cokolwiek my ludzie o tym myślimy.

„Ty chabeto!” warknął handlarz wściekle i wymierzał Bogusiowi dwa baty. Niebo zasnuło się mrokiem. Boguś przytulił się do ściany. Głowę wbił w barierki, wzrok w ziemię.

Tu, gdzie dziś jestem, wszystko było na rzeź hodowane. Stara matka Bogusia rodziła całe życie – nie dało jej to immunitetu.

Boguś na pewno go nie dostanie.

Tylko Ty masz moc mu to dać.
A on ma czas tylko do jutra do wieczora, by ten prezent od Ciebie odebrać.

Potem wiatr rozwieje mu krótką, ciemną grzywę i odprowadzi go wśród tych górskich szczytów tam, gdzie Boguś wcale nie chce iść..