Obierek

Obierek stoi wciśnięty w ścianę. Chce być ode mnie daleko. Zdążył się nauczyć, że kontakt z człowiekiem boli. Swoimi wielkimi ślepiami zerka to na bat stojący w rogu, to na mnie. I cały drży. Drży ze strachu, że bat znowu przetnie powietrze nad nim. A potem będzie ciął skórę. Bezlitośnie.

Bo nikt tu nie ma litości dla starego Obierka. Handlarz kupił go na handel. Ale Obierek się nie wykazał. Nikt go nie chciał. Kulawy na jedną nogę, bez dobrego pochodzenia, no i najmłodszy też już nie jest. Słaba oferta. Żadnego asa.

No to wyrok zapadł raz dwa. Przecież czas to pieniądz. A miejsce w stodole i żywienie – kosztują. Nikt tu nie będzie płacił za starego Obierka ot tak.

No i wyszło jak zwykle. Obierek przyjechał tu z gospodarstwa. To był jego ostatni sezon. Wraz z upływem lata i odpływem turystów, pozbyto się Obierka. Tam gdzie był służył 12 lat. Ale nikt nie chciał mu zapewnić emerytury. Wiadomo. Każdy ma swoje sprawy. Kto by sobie zawracał głowę jakimś starym Obierkiem..

Więc gdy wszyscy opuścili pokoje, a sierpniowe słońce zaczęło grzać coraz słabiej – pewnej nocy wtoczył się z furkotem samochód. I huknął trap.

I wyprowadzili starego Obierka, dobili szybko targu i zamknęli za nim bramę. Przecież kupią sobie nowego, młodszego konia. A turyści, gdy za rok tu zjadą, pytać nie będą. Czasem lepiej nie wiedzieć.

Podchodzę nieco bliżej. Obierek oddycha coraz ciężej i patrzy na mnie z coraz większym przerażeniem. Ludzie odebrali mu już wiarę i godność. Teraz chcą odebrać mu życie.

Tysiące takich koni, jak Obierek, idzie na śmierć wraz z końcem sezonu letniego. Gdy cichną miejsca, w których latem gromadzą się turyści, gdy gaśnie żar letniego słońca, one niepostrzeżenie przechodzą do historii.

Nie zatrzymujmy wspomnień o Obierku. Zatrzymaj z nami Obierka. Ocalmy jego starość i nadzieję, że czeka go jakieś jutro.

Handlarz chce za jego życie 8200 zł. I dał nam czas do 27 września. Pomożesz?