Antoś

Jesteśmy na dzikim spędzie koni! Mrozi i wieje jak nigdzie. Mam tylko 15 minut by podjąć decyzję. Wyciągam telefon, by Ci to pokazać. Stoi tu staruszek. Antoś. Przyjechał z Węgier, podobno pracował we wszystkich szkółkach w okolicy, około 15 ich było – w ostatniej się przewrócił w czasie pracy i tak go na leżąco wciągnęli linami na trap i wywieźli tu do handlarza.

Antoś ma 26 lat. Aż dziw, że ktoś w ogóle kazał mu pracować. Wiele koni tego wieku nawet nie dożywa. Stoi tu uwiązany do jakichś metalowych archaicznych sprzętów. Gospodarz sprzedał już prawie wszystkie konie, gdy przyjechaliśmy. Został jeszcze on.

9 minut na decyzję. Podchodzę do zmarzniętego, trzesącego się Antosia, który zawiesza na mnie swoje spojrzenie pełne nadziei. Nadziei, że będę tu z nim stać do końca.

6 minut zostało. No i handlarz idzie w moją stronę. „Bierze pani tego trupa? Czy nie?! Bo ja czasu nie mam tu, kończymy zaraz” rzuca szorstko.

2 minuty.
Biorę wdech.
Wyciągam znowu telefon.
Piszę, do Ciebie. Klikam wysyłkę.
Tak bardzo bym chciała, żebyś tu teraz ze mną był..

———-

Po tym jak zapadła decyzja, do końca dnia zebraliśmy zadatek za Antosia. Dziękujemy.
3200 złotych – tylko nam potrzeba, abyśmy mogli staremu Antosiowi podarować życie.
Czas mamy do 7 lutego.