Tercja

Tercja cale swoje życie wierzyła w swojego pana. Ufała mu. Uważna na każdy gest, chętnie podchodziła zawołana, pracowała też z oddaniem. A pracę miała nie byle jaką, woziła ludzi bryczka. Tam, gdzie mieszkała kruczoczarną Tercję znali wszyscy i gdy przemierzała ulice miarowo uderzając kopytami ludzie wyglądali z okien by na nią popatrzeć. Jej jedenaścioro dzieci, które przez te wszystkie lata wydała na świat, od ręki znajdywały nabywców. Taka była piękna.

Tercja jak na konia roboczego miała dobre warunki. Może nie idealne, ale zwykłe, robocze konie nie mają wielkich oczekiwań. Miała swoją wygodną stajnie, miała wybieg i zawsze świeże pasze. Właściciel dbał o swoją klacz, która nie dość, że przynosiła mu znaczy dochody to i wzbudzała zazdrość u sąsiadów. Tercja spędziła u niego niemal cale życie i pewnie była przekonana, że za swoje poświęcenie i oddanie tu dożyje ostatnich dni. Że przywiązanie jest wzajemne. Że gdy nadejdzie czas pożegnań to jej pan przy niej będzie, do ostatniego tchnienia. Odejdzie w swoim domu, w poczuciu bezpieczeństwa.

Gdy któregoś dnia na podwórze zajechał samochód rzeźnika, właściciel sam wprowadził po trapie starą Tercje. Pewnie trochę się dziwiła, ale przecież ufała swojemu panu. Choć już nieporadna, mniej silna, z przyprószonym siwizną czołem, nie spodziewała się zdrady ani skazania na rzeź. Tak bardzo się zawiodła…

Dziś, w stajni handlarza, osowiała i smutna, nie czeka już na nic. Czy tęskni za swoim panem czy też zrozumiała, że tam, gdzie był jej dom, zabrakło dla niej miejsca, nie wiemy. Wiemy tylko, że w oczach starej Tercji, nie tli się już żadna nadzieja.

Tercja jest taka na jaką wygląda. Spokojna i poczciwa. Całe swoje życie oddała człowiekowi. A ten, za lata ciężkiej pracy i oddania, wydał na nią wyrok śmierci. W jednej chwili straciła status przyjaciela.

Tercja nie prosi o nic. My prosimy byś pomógł ja uratować. To starsza klacz, ale czy wiek musi oznaczać wyrok? 28 stycznia musimy za Tercje zapłacić 9400 zł., koszt transportu to kolejne 1100 zł. Pomóż, jeśli możesz, bo sami nie damy rady jej uratować.