Ziemowit

27.02.2012

Ziemowit zajmuje niewielką komórkę u gospodarza. Miał być koniem do woza, ale kiedy przywiózł go handlarz w środku nocy, nikt nie sprawdził. Przecież jak nie będzie koniem do woza, trefny towar można zwrócić. Firma przyjmie…

Na swoje nieszczęście Ziemowit okazał się koniem po karierze wyścigowej. Może i pociągnąłby nieduży wóz, ale co za hańba, by gospodarz pokazał się na ulicach wsi z zaprzęgniętym tak szlachetnym koniem!

„Toż by się śmiali Pani ludziska, że takie to chude i brzydkie, takie niegospodarskie” – tłumaczy nam się gospodarz i z niechęcią zerka na smukłego, wysokiego, nerwowo kręcącego się Ziemowita uwiązanego na sznurku do starego, zardzewiałego płota. Tu Ziemowit śpi. Gospodarz zakupił już zimnokrwistą klacz, a Ziemowita próbował sprzedać, ale lekko znarowiony, elektryczny koń po wyścigach nie znalazł nabywcy.

Zadzwoniła do nas jedna z osób z pobliskiej, które konia oglądały. Była pewna, że Ziemowit mieszka teraz przy metalowym płocie, uwiązany całe dnie. W okolicach Zielonej Góry koni zaś nie brakuje, i są tanie – tu właśnie działa wielu zakontraktowanych handlarzy, którzy ciężarówkami co tydzień wywożą konie na rzeź. Nerwowy, potężny koń to żaden rarytas. Tym bardziej za 2500 zł, bo tyle wart jest w mięsie.

Ziemowit spogląda w obiektyw, dumny, nie domyślający się niczego. Przecież on, koń niegdyś sportowy, na pewno wygra z losem. Biedny Ziemowit – nie jest świadom tego, ilu sportowców wchodzi dziś po trapach ciężarówek, ile zasłużonych klaczy hodowlanych, ilu ukochanych pupili, którzy się znudzili. Jadą w ostatnią podróż. On sam nie ma niczego, co sprawiałoby by jego los miał potoczyć się inaczej.

Niczego – poza nami. Zrobimy co w naszej mocy aby ocalić Ziemowita. Jego zegar tyka, ale obiecaliśmy, ze wrócimy i dołączy do stada 450 koni ocalonych przez Fundacje Centaurus.