Huron

Huron miał dom. Miał pracę. Miał też dach nad głową w pięknej, nowej stajni. Miał też swój własny padok, na który czasem wychodził. Niejeden powie, że miał dobre życie, a Hurona o zdanie nikt pytał nie będzie. Zresztą on sam, jak to koń — nie mówi. Może to i lepiej, bo mogłoby się okazać, że dla niego te piękne, kute pręty boksu to nic innego jak pręty klatki. Bo konie najpewniej zamiast drogich stajni wolałyby swobodę i towarzystwo innych koni. I żeby nikt od nich nic nie chciał. Tylko tyle… albo aż tyle…

Konie, które mieszkają w stajniach, komórkach i oborach przyszły na świat po to, by zaspokoić zachcianki ludzi. Z Huronem nie jest inaczej. To parobek, który latami zarabiał na swojego właściciela. Niewolnik, który miał robić, co mu kazano, bo za to dostawał jeść. Dziś, gdy końska siła straciła na wartości, a turystów korzystających z końskich grzbietów coraz mniej – o Hurona upomniała się rzeźnia. To ostatnia szansa, by na nim zarobić.

Dziś, uwiązany w oborze handlarza, nie może wiele zrobić. Człowiek jedną decyzją odebrał mu prawo do życia. Duży i ciężki, więc drogi. Jeszcze niestary. Idealny, by go zabić. I choć w tym Huronowym życiu nie było za wiele powodów do radości, to on chce żyć. Tyle że on sam nie może nic, bo choć zarabiał latami, nie ma ani grosza.

Życie wielkiego Hurona warte jest tyle, ile waży. Jeśli uda nam się uzbierać 13 800 zł będziemy mogli go wykupić i pokryć koszt transportu. Wtedy Huron będzie żył. Mamy czas na spłatę tylko do 18 grudnia.

Jeśli nie uda nam się wykupić Hurona, pójdzie on po trapie rzeźnickiej ciężarówki prosto do ubojni.