Kuba

Kuba jestem.
Witaj w moim świecie.

Świecie, w którym w jeden dzień masz wszystko, a w drugi wyrzucają Cię za bramę.

I stoisz.
I nie masz nic.
Ani nikogo.

Nie mam żalu.
Jestem tylko koniem.
W dodatku starym koniem.

Liczyłem się z tym.
Chociaż miałem nadzieję, że jeśli się bardzo, bardzo postaram..

Ale to było bez znaczenia.

Przyszli po mnie.
Weszli z hukiem i rozdarli ciszę w mojej stodole.

Wyjęli bat.
Wymierzyli mi kilka razów.
Czułem, jak bat tnie skórę, jak tnie marzenia o starości pod moimi drzewami, wśród moich zieleni i jesiennych liści.

Szli przy mnie z kamiennymi twarzami.
Zdjęli mi mój kolorowy kantar.
Rzucili gdzieś w błoto.

Założyli stary, skórzany, mocny.
Nie wiedzieli, że nie będę uciekał ani walczył.

Bo gdzież miałbym biec?
Nie mam nikogo na tym świecie.

Zabrali mnie ze sobą. Wgonili po trapie i zabrali.

Gdy mnie wyprowadzili z kolejnej stodoły, było biało.

Była zima.
A ja wśród niej.

Jacyś ludzie z aparatem otoczyli mnie wkoło.
Mieli łzy w oczach.
Zrobili trochę zdjęć.
Pogładzili mnie po chrapach.

Och, przez sekundę poczułem, że mnie chcą.
Choć nie rozumiałem dlaczego.
Stary ze mnie koń, chudy i stary.
Nie wiem czemu ktoś miałby chcieć mnie kupić.

Ale oni nigdy nie wrócili.
Mój nowy Pan powiedział, że wrzuci na mnie mięsa i sprzeda do bryczki.
Że jeszcze porobię sezon lub dwa.

I oglądali mnie.
Oklepywali kijem.
I odchodzili.

I poczułem, że to się zaraz skończy.
Poczułem, że mój czas się kończy.

Poczułem, że zaraz zamkną mi oczy i odbiorą oddech.
Bo nikt mnie nie chce.
Bo to nie świat dla starych koni.
———
Kubę poznaliśmy kilka tygodni temu. Handlarz zadzwonił, pytał czy go chcemy. Bo on ma dla niego tylko ubojnię.

Zebraliśmy potrzebny zadatek. Teraz potrzebujemy brakujące 6100 złotych by ocalić mu życie. Czas mamy do środy, 1 lutego.

Pomożesz ocalić staruszka?