Bronka

Droga do Bronki wyjątkowo się dłużyła. Deszcz lał, mimo że to czerwiec. Jakby czerwiec zapomniał, że nie wypada teraz tak padać.. a może padał dla Bronki? Aby nie było jej żal, gdy będzie ją odprowadzał.

Bronka to typowa klacz hodowlana. Czyli - typowa mama. Mama, której kazali rodzić, a potem siłą, bez pytania, odbierali źrebaka za źrebakiem. I choć różnimy się gatunkami, ona pozostała matką, której odebrano dzieci. Wiele razy. I nawet byś nie pomyślał, że jej serce jeszcze bije, skoro tyle razy pękło.

A jednak bije. Otwieram drzwi obory. Widzę potężną klacz, której sylwetka rozlewa się w półmroku. Bronka stoi ze zwieszoną głową w swoim własnym kącie i delikatnie drży. Im bliżej podchodzimy, tym jej ciało drży bardziej. Zerka na nas niepewnie, jakby spodziewała się ciosu. I wtula się w ścianę mocniej i mocniej. A gdy wysuwam do niej dłoń zamyka oczy i napiera na mur chcąc się z nim stopić. Może człowiek jej wtedy nie zauważy? I da żyć?

Cofam więc dłoń. Gospodarz chwyta linę, oplata Bronkę i ciągnie za sobą, a ona potulnie idzie, jak na ścięcie. Tu zdjęć nam robić nie pozwolono.

Przechodzimy do innego budynku. Tu stoją dwie ode klacze, też mamy, jak Bronka wiele lat temu. Rodzą, źrebaka za źrebakiem. Za wiele lat staną w tym samym kącie co dziś Bronka. I tak samo jak ona dziś, dostaną swój wyrok.

Robię Bronce kilka zdjęć, ale widzę jak bardzo stresuje ją całe zamieszanie w oborze. Kończę więc szybko, bo im szybciej trafi do publicznej wiadomości jej historia, tym szybciej losy Bronki będą jasne. Bo czasem, to co najgorsze, to trwać w zawieszeniu pomiędzy życiem a śmiercią. I nawet ta śmierć wydaje się być lepsza, niż to trwanie „pomiędzy”.

Bronka musi zebrać do 1 lipca 11 800 zł, aby spłacić swe życie i transport do naszego ośrodka, do reszty ocalonych koni. Bez Ciebie nigdy nie wygra życia.