Goździk

Czy Wam też goździki kojarzą się z zimową herbatą z malinami i kardamonem? Nie, nie tylko w święta. Goździk, o którym chcę Wam napisać, też jest zimowy, może trochę świąteczny. Rokrocznie ciągnął sanie. Nie zawsze z prezentami, a Mikołaja zapewne na oczy nie widział. Zresztą, bądźmy realistami – prezentów raczej też…

Nie ma też dramatycznej historii. Goździk miał bowiem dobry dom. Owszem, cale życie stał na skórzanym pasku i patrzył w to samo, niewielkie okienko, ale w porównaniu do życia tysięcy polskich koni – nie miał powodów do narzekań. Nikt go nie bił, obornik nie rósł na metr, jego nogi nie wyginały się od ciężaru pracy, bat nigdy nie świszczał nad jego głową.

Ot, minęło to, co minąć miało. Goździkowe życie minęło jak z bicza, minęli ludzie, którzy Goździka na swój sposób lubili i trzymali. Minęły czasy, gdzie turyści chcieli zwiedzać zimą okolicę saniami albo bryczką. Minęły śnieżne, polskie zimy, kiedy biały puch równał się z dachem, a na podwórzach stały bałwany z garnkami na głowach i marchewkami zamiast nosów. Zimy, gdy nikt z nas nawet nie myślał o oglądaniu śniegu na YouTube, a wszyscy tarzali się w nim bez opamiętania, gdy świat wkoło tonął w srebrzystych, zimnych jak lód płatkach grudniowego śniegu.

Tak, Goździk to wszystko zna. Urodził się w beskidzkich, bezkresnych pasmach gór. Tam, gdzie mleczne mgły kryją przed światem górskie szczyty, tam gdzie słońce, gdy chyli się ku zachodowi, rozlewa się pomarańczowymi smugami po dolinach i wzniesieniach, a Ty patrząc na ten teatr światła nie chcesz być nigdzie indziej. Trudno powiedzieć, aby Goździk się zużył. Choć pierwszej młodości już nie jest. Może drugiej, lub trzeciej…

Gospodarstwo Goździka to dziś już tylko sterta desek, smętnie przypominająca drewnianą chatę, i jakaś obórka obok, a w sumie goździkowy miniony dom. Starszy Pan już nie ma czasu, siły ani perspektyw. Dzieci wyprowadziły się do miasta, a górska posiadłość stała się mogiłą minionej epoki, gdzie masz wrażenie, że za moment wszystko góry pochłoną. Wraz z nami do gospodarstwa zjechał stary, handlarski samochód. Spóźniliśmy się zaledwie godzinę i patrzyliśmy jak z łoskotem pojazd wtacza się, a potem opuszcza trap.

Po trapie wszedł na naszych oczach Goździk, w obejściu zostały tylko jego sanie i Pan, który gdzieś go tam lubił, gdzieś go tam będzie wspominał, ale życie pokazało, że emerytury mu nie ofiaruje.

Dziś halny w beskidzkich pasmach gór już nie duje dla Goździka, tam gdzie pojechał w ogóle nie ma wiatru. Tylko ściany handlarskiej obory i cisza.

I gdy zdawałoby się, że na Goździka nic już nie czeka, handlarz zgadza się przyjąć zadatek i daje nam czas. Coś bezcennego.

I tak Goździk zastyga na swoim łańcuchu, jeszcze na moment. Bo nigdy nie decydował za siebie i teraz jest tak samo – dalej nie decyduje.

Musimy do 20 stycznia zebrać 8700 zł, aby zabrać Goździka do siebie. Pomożesz ocalić konia z gór?