Panda

Gdybyśmy mogli zapytać Pandy dlaczego wciąż jeszcze wierzy w człowieka, pewnie odpowiedziałaby „bo tak”. Zwyczajnie, choć ten wyrządził jej ogromną krzywdę. Myślę jednak, że gdyby psy były jak ludzie, to w końcu pewnie przestałyby wierzyć w ludzi. Zwłaszcza takich, którzy nie mają w sobie odrobiny empatii i człowieczeństwa. Ale psy nigdy nie przestają. Jeśli mogłyby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak bardzo nas kochają, pewnie powiedziałyby tak jak Panda: bo tak. Psy nigdy nie pomyślałyby, żeby nas porzucić i źle traktować. To odróżnia je od ludzi.

Historia Pandy zaczęła się gdzieś w ciemnej stodole i ciasnej klatce pełnej odchodów, w której trzymano ją by się rozmnażała i przynosiła zyski. Od początku nie miała łatwo. Dlatego sama nauczyła się, jak walczyć o przetrwanie, jak walczyć o każdy dzień. Cale życie tylko rodziła. Swoje dzieci oddawała na sprzedaż jak tylko było to możliwe.

Panda nigdy nie miał nic swojego. No może poza tą klatką, z której pragnęła się uwolnić. Tęskno patrzyła w dal, gdzie zielone łąki i lasy. Tęskno spoglądała w stronę drogi, gdy otwierały się drzwi stodoły. Tęskno wyglądała dobrych ludzi. Ale nikt nie przychodził. Nikt jej nie uwalniał. Jej serce wołało. O pomoc i ratunek. Wołało, bo samo było bezradne. Poranione, ledwo biło, jakby ostatkami sił.

Kiedy odebraliśmy ją interwencyjnie, Panda była u kresu. Wyeksploatowana, wycieńczona, ze stanem zapalnym jelit, przerośniętymi pazurami i problemem z oddychaniem, przelewała nam się przez palce. Zdiagnozowano u niej ropomacicze. Teraz Panda czeka na dalsze badania i zabiegi. Odebrana z patologii, wciąż jednak wierzy w człowieka. Bo tak. Bo jest psem, który nie rozumie, że na tym świecie może być ktoś, kto celowo i umyślnie robi zwierzętom krzywdę.

Dziś trwa walka o jej życie.

Niech więc jej historia idzie w świat. Może to pozwoli ocalić jej zdrowie i resztki świata, który do tej pory tylko Pandę zawodził. Pomożecie jej przetrwać? Zbieramy na diagnostykę, leczenie i opiekę. Czas odgrywa tu ogromną rolę. Bardzo Was prosimy.