Inka ⎚

Cały świat Inki był dotąd zamknięty w małej bańce. Takiej, do której głód i samotność zaglądały częściej niż człowiek. Całe życie Inki wyznaczała dotąd długość łańcucha. Zimnego, grubego i krótkiego. Inka trwała tak od zawsze. Każdego dnia z nadzieją wypatrywała miski z jedzeniem. Co rusz, spoglądała w stronę domu, by dostać cokolwiek, czym wypełni swój pusty żołądek. I każdego dnia tak samo się rozczarowywała. Jedzenia nikt jej nie przynosił. Miłości nikt nie okazywał. Troski nikt nie podarował. Inkowe życie dla nikogo nie było ważne... 

Inka trwała tam sama, w otoczeniu bezlitosnego łańcucha, głodu i małej, starej budy. Skazana na zapomnienie widziała świat tylko tak daleko, jak sięgał jej wzrok. Z dala od zabudowań i ludzkiego, troskliwego oka, miała strzec pola z kukurydzą, spędzając na zewnątrz każdą chwilę, niezależnie od pogody. Niejeden raz termometr wskazywał niskie temperatury, niejeden raz promienie słońca przenikały do najdalszych zakamarków jej ciałka. I tak trwali, we dwójkę. Inka i jej łańcuch, jej wierny przyjaciel. Taki, co to zimą przymarza do szyi i wyrywa sierść, a latem boleśnie wdziera się w skórę. Przyjaciel, który nie daje o sobie zapomnieć. Jedyny, jakiego miała. Stary, zardzewiały, dźwięczny łańcuch wyznaczający jej czas. Poza nim i kawałkiem pola, Inka nigdy nie miał nic swojego. Tęskno spoglądała w dal, gdzie zielone łąki i lasy. Tęskno patrzyła w stronę drogi, licząc na lepszy los. Ale nikt nie przyszedł. Nikt jej nie uwolnił. Musiała zrobić to sama. Pewnego lipcowego dnia, Inka zerwała się ze swojego łańcucha. I uciekła. Wolna, popędziła w stronę drogi, w poszukiwaniu nowego życia. 

Powiesz, że to zły los, brak szczęścia, albo przypadek... ale Inkę potracił wtedy samochód. Nie dane było jej uciec daleko. Odwodniona, osłabiona i wychudzona trafiła pod naszą opiekę. Rozlegle obrażenia wewnętrzne wskazują, że uderzenie było mocne. Zdiagnozowano u niej lekki paraliż kończyn, dlatego ma duże problemy z chodzeniem. Pod okiem specjalistów, długo będzie dochodzić do siebie. 

Nie zdziwię Cię zatem pisząc, że Inka potrzebuje Twojej pomocy. Po traumatycznych przeżyciach, bolesnym uderzeniu, latach samotności i walce o życie, musi mieć kogoś, kto zechce się o nią zatroszczyć. Za długo musiała radzić sobie sama. Dzisiaj oddaje się w nasze ręce. A my zrobimy wszystko, by ją wyleczyć. Zechcesz wesprzeć nas, Inkę i jej leczenie? Bardzo prosimy.